Âmâ

görece karanlık bir mezarlıkta,
tavuk karası, soğuk tiryakisi bir çocuk
ki
çocuğun içinde senden benden çok ölü.

görece geç bir saatte,
yalnızlıktan korkan yalnız bir adam
ki
adamın ruhu dar, nefesi yok.

görece dar bir yolda,
bacakları uzun, adımları kısa bir gölge
ki
gölge, yalnızlığın en belirgin öğesidir sokakta.

ve görece eksik bir kadın,
sorsan aşıktır yalnızlıktan korkana.

ki
aşk bile görecelidir,

nasıl seversin diye
sorarlar adama.

Tellal Develer ve Berber Pireler Zamanında

Hayatım bu ormanlarda geçti. Avlanmayı, hayvanları, bitkileri, ağaçları bu ormanda öğrendim. Çocukluğumdan beri şuradaki çınar ağacının gölgesinde dinlenirim öğlen vakitleri. Çocukken ne kadar da yeşildi bu orman, bu çimenler. Sahi, büyüdükçe kaybeder miyiz renklerimizi? Neyse, ne diyordum? Hah! Rüzgar bir başka eser bu ormanda. Çiçeklerden bir parfüm gibi sarar insanı. Masmavi nehirlerin üzerinden gelen çiçek kokularıyla hayat bulurum burada. Şehirde olandan çok daha farklı bir hayat.

Prens olmak sanıldığı gibi güzel bir hayat getirmiyor insana. Ben hayatın ne demek olduğunu burada öğrendim. Ünvana duyulan saygı yerine, verilen sevgiye gelen karşılığı tercih ettim hep. Bir hayvanın arkadaşlığını, bir insanın önümde eğilmesine yeğlerim.

Neyse işte...

Burada böyle güzel bir hayat var.

Dikenler de var elbet, ve yaralanmayacağını garanti edemem. Canın yanacak belki ama hayatı iliklerine kadar hissedeceksin, sana söz veriyorum.

Haydi Rapunzel, uzat altın sarısı saçlarını!

Bir Cümle Yeterli

Bazen, birine ithaf etmek için değil de, rahatlamak için farklı bir şeyler yazayım diyor ve hazır bu ruh haline girmişken hemen yazmaya koyuluyor olsam da, ne üzerine yazacağıma karar veremeyince gittikçe uzayan, bulanıklaşan ve uçuşan düşünceler arasında çaresizce gidip gelmek bir kenara, giriş cümlesinin ve hatta kelimesinin ne olacağına bile karar veremezken, karmaşık ve çok renkli düşüncelerimin içinden birkaç aciz kelimeyi cımbızlayıp da olmayan derdimi anlatmanın ilgi çekici bir yolunu bulma çabasına girmek yerine o karanlık düşünce ormanının içerisinde kayboluyormuşum gibi hissetmek, jöle kıvamına gelmiş beynimin derinliklerinde pervasızca gezinen anlamsız kelimelerin peşinden küçük, yaramaz bir çocuk gibi koşturmak ve sadece yirmi dokuz Latin harfi kullanarak ne kadar çok düşüncenin net şekilde ifade edilebildiğini fark etmek ne kadar hoşuma gitse de, bu sıkılmış, daralmış ve yalnız adamın, şu anki tuhaf ruh halinden geriye iz bırakan bir eser bırakması gerektiğini düşünüyor ve sırf günün şu boş ve hala karanlık olan "sabaha karşı" vaktinin ne kadar derin, ne kadar yalnız olduğunu anlatmak için elime bir kalem ve bir kağıt alsam mı diye kara kara düşünürken aklıma çok tuhaf ve bir o kadar da saçma bir fikrin gelmesi sonucu, içinde dilimizde bulunan yirmi dokuz Latin harfinin de bulunduğu, tek cümlelik ama alabildiğine uzun, uzun olduğu için de karmaşık ve anlaşılmaz bir yazı yazarken buluyorum kendimi.

Joker

(Mola ve Kaldırım yazılarının devamıdır.)


Arka cebindeki desteyle yola koyuldu çocuk. Evine gitmek için en uzun yolu seçti ve derin derin aldığı nefesini adımlarına uydurdu. Birilerinin yan, birilerinin ise arka ceplerinde olan yüksek binaların arasından yürüdü.

Bir süre sonra yoruldu. Küçük bir parkın kenarında kalan bir banka oturdu. Cebindeki desteyi çıkardı, saydı. Kaldırıma bıraktıklarına rağmen on üçerden dört cins, elli iki kart tastamam ellerindeydi. Beklentileri hep tamdı çocuğun ve bundan hiçbir zaman şüphe duymamıştı.

Gecenin geç vakitleri yaklaşıyordu artık. Bir sonraki günün mücadelesi için dinlenmek üzere evine dönmeliydi. Kaldırımdan, beklentilerinin mezarlığından yürümeye devam etti çocuk. Karanlık bir köşeden, tek lambası yanan çıkmaz bir sokağa döndü. Tek lambalı çıkmaz sokak, kimsenin geçmediği ve sonunda çocuğun evinin olduğu sokaktı.

Yolunu bitirip evine girmek üzere karşı kaldırıma geçmek için asfalta adım attı. O adımla birlikte esen rüzgar, nereden geldiği belli olmayan bir kart düşürdü ayaklarının dibine. Eğildi aldı kartı çocuk. Karo kızıydı. Hemen cebindeki desteyi çıkarıp saydı. Elli ikiydi yine! "Teker teker kontrol etmeliyim." dedi. Sokağının tek lambasının altına koşup kartlara teker teker baktı. Karo kızı destede yoktu. Son karta geldiğinde şaşkınlıktan gözleri açıldı.

Son kart jokerdi!

Doğumundan bugüne kadar ilk kez, hayatın beklenmedik güzellikler bahşedebildiğini gördü çocuk. Karo kızını gömleğinin cebine koydu. Diğerlerinden ayrı, diğerlerinden daha büyülü olduğuna inandı.

Istanbul'a Deliriyorum, Gözlerim Kapalı

Ben bir gecenin sonunda gökyüzüne bakıyordum ve dünyanın bütün sokak lambaları bana sönüyordu.

Çok ışıklı, çok çatışmalı bir şehrin yükseklerinde bir binanın en yüksek katının geceleyin görülmeyen deniz manzarası eşliğinde çok yalnız, çok korkak, çok çaresiz bir çocuğu oynuyordum.

Aldatıcı ışığa direnen yıldızları kaçırılmış bu gecede ben kendimle ilgili sorulardan bir tek "Okuduğumuzu anladık mı?" kısmına takılıyordum ve altını üstüne getirip defalarca okuduğum bilincimin anlaşılır bir tarafı olmadığı sonucuna ulaşıyordum.

Evlerin sönen ışıkları eşliğinde kapanan gözlerimin perdelerine işlenmiş bir suretle bitiriyordum ben o zamanlar her geceyi. Nedense o gece, özlediğim surete rağmen kapanmayan gözlerim bana şehri izletiyordu. Ve ben, 15. yüzyıldan kalan bir tablonun en can alıcı figürleri gibi havada süzülen iki martı eşliğinde deliriyordum.

Ya bir tek ben vardım ya da bir tek ben yoktum bu şehrin içinde.

Delirmenin eşiğinde kapandı gözlerim. Gördüğüm suretin canlı gülüşü dudaklarında, heyecanlı bakışı gözlerindeydi her zamanki gibi. Bir insanın göz kapağını öpmesi ne kadar imkansızsa, o kadar imkansızdı işte o dudaklara ulaşmak o gece.

Delirmenin eşiğinde bir çift dudaktan bile yoksundum. Uyumayı reddeden zihnimin bulanık derinliklerinde birkaç kuş yumurtası çatlıyordu ve ben bunun yeni bir hayatın habercisi mi, yoksa kırılan hayallerin bıraktığı izler mi olduğunu bilmiyordum.

Delirmenin eşiğinde öylece duruyordum. Bundan sonrası alabildiğine delilik olsa ne güzel olur diyordum.

Alabildiğine delilik, ne güzel.

Macera No -7-

Bir insan bir şehri neden sever?

Aydınlığıyla karanlığı bu kadar farklı olduğu için mi? Yaşadığı, gördüğü diğer şehirlerden daha fazla huzur verdiği için mi? Yoksa sadece aidiyet hissi midir insanı bir şehre bağlayan?

Peki ya bir şehir bir insanı hiç sever mi?

Cevabı bulmak için tek yol, gündüz parklarında oturduğun, caddelerinde yürüdüğün o şehrin tüm tekinsiz kaldırımlarını geceleyin arşınlamaktır belki de. Bıçaklanmadığı, gasp edilmediği ya da kapkaça maruz kalmadığı her gecenin sonunda daha bir inanır insan şehrin onu sevdiğine.

Bir şehri sevdiğinde diğer şehirler çöl gibi gelir insana. Bir tek o şehrin yolları denizlere çıkar artık.

Bundandır aslında bulduğum vahadan uzak kalamamam.

"Ben onu demek istemedim."

Uzun süredir farkında olduğum bir durum var. İkili ilişkilerde yaşanan sorunlar genel olarak aynı çerçeve içinde. Roller, kişiler farklı olsa da yapılan hatalar ve yaşanan anlaşmazlıklar hep aynı.

En sık karşılaştığım sorun ise yanlış anlaşılma (Sanırım bu sorun benden kaynaklanıyor.). Anlatılan şeyin karşınızdaki kişi tarafından farklı yorumlanması ve o kişinin, bu yanlış anlama üzerine düşündükçe bunu kendi içinde bir sorun haline getirmesi... Öyle ya da böyle, bu sorun kişinin içinde kalmaktan çok, iki kişinin arasında büyümeye başlıyor hiç zaman kaybetmeden. Siz bambaşka şeyler düşünüp konuşmaya başlıyorsunuz ve bir bakıyorsunuz konu çoktan sizin kontrolünüzden çıkmış, şarampole doğru ilerlemekte! Durdurmak istiyorsunuz ama nasıl bir hamle yapmalısınız bilmiyorsunuz. Karşınızdakini ne kadar iyi tanıyorsanız tanıyın, yaptığınız hamle o konuşmanın şarampole yuvarlanmasını engelleyemiyor genelde.

Özetlemek gerekirse..

Siz, her şey yolunda giderken, sizin için her şeyi yolunda tutan kişiye arka koltuktan bir şeker uzatıyorsunuz; iyi niyetle yaptığınız bu hareketin ardından direksiyondaki kişi -korku refleksiyle ya da dikkatini dağıttığınız için- direksiyon hakimiyetini kaybediyor.

Ne yapsanız boş...