18 Ekim 2010 Pazartesi

Uzak

Kelimelere boğulmuş durumdayım!

Özel bir anda söylendiğinde değerlenecek cümleleri, özenle seçilmiş kelimeleri, hayatımdaki insanlara sadece sesle ya da yazıyla söyleyebilmek canımı sıkan. Uzak yaşamanın, insanda açtığı en büyük yara bence. Ben en çok bu duruma üzülüyorum.

Anneme onu özlediğimi söyledikten sonra boynuna sarılmak isterdim...
Ya da yeni doğmuş yeğenimin fotolarını internet üzerinden istemek yerine, istediğim zaman gidip görmeyi mesela?
Ya da sevdiğim kızın gözlerine bakarak söyleyebilseydim onu sevdiğimi, daha güzel olmaz mıydı? (Mesela diyoruz.)

Şu an sadece olabildiğince düzgün kelimeler seçerek, olabildiğince doğru vurgular yaparak hayatımdaki insanlara hissettiklerimi aktarmaya çalışıyorum. Şimdilik elimden gelenin en iyisi bu maalesef.

Ama inanın çok içten söylüyorum;
Hepinizi çok seviyorum!

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder