-Giden insanların hepsi bir anda gitmemeli. Hepsi bir anda gittiğinde insan "yalnız" değil de "fazla yalnız" kalıyor. Birer birer gitmeli, en azından arada bir beni de götürün yanınızda.
-Her insan kıyıda köşede kendini seven birini istiyor. "Ben onu istemiyorum ama o beni hep sevsin." diyor. Kim olduğu önemli değil, insan sevilmediğini anladığında gerçekten çok üzülüyor.
-Sevdiğiniz insana dokunun. Binlerce kelime harcamadan her şeyi anlatabilirsiniz çünkü bu şekilde. Herkese aynı konuşabilirsiniz ama herkese aynı dokunamazsınız.
-"Seni seviyorum." cümlesi öyle bir hal aldı ki, bu cümleyi söylemek için hep erken gibi geliyor. Bu cümleyi söylemekse arabesk ya da çaresiz gösteriyor insanı. Affedersiniz ama, insanın insanı sikmesi, insanın insanı sevmesinden daha normal geliyor nedense.
-"Gönül ister ki..." diyoruz. Gönül çok şey istiyor. Gönül çok fazla imkansız şey istiyor. Ama biri dedi ki: "İmkansız deme. Her şey olur."
-Bazı insanlar var, bana ihtiyaç duyduklarında yanlarında olmak istiyorum. Olamadığım zaman da üzülüyorum ister istemez. "Keşke..." diyorum. Ama yine biri dedi ki: "Alış buna."
-Ben aslında ne pis bir insanmışım diyorum bazen kendi kendime. Sonra bunu yakınımdaki insanlara da söylüyorum. O yakınımdaki insanlardan biri (bu sefer başka biri) diyor ki: "Şu söylediğin bile 'güzel insan'ın söyleceği bir şey değil mi paşam? Sen güzel bir insansın, merak etme."
-Çok sıkıldığımız anlar oluyor ya hani? Ben o anlarda böyle gereksiz şeyler yazıp da sizin zamanınızı yiyorum maalesef. Bunların hepsi kendim için birer not aslında. İdare edin, olur o kadar.
-Öpüvecivokke.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder