Bir su küresi gibiydim ben...
Ne zaman altüst etse beni hayat, düzeldiğimde rengarenk ışıklar saçarak geri döndüm. Ama zaman geçtikçe ışıklar hep duruldu.
Ve hayat ne zaman sıkılsa beni tekrar altüst etti.
Kibrit yakıp izleyen bir çocuk gibiydim ben...
Yaptığım her şeyi, emek gerektiren yerine kadar getirip, orada terk ederdim. Kibritin ateşi elini yakmaya başladığında kibriti yere atan bir çocuk gibi...
Ve sarıldığım her şey, bir kibrit gibi elimi yaktı her seferinde.
Bu kez ne hedeflerimden, ne de tutkularımdan vazgeçmek niyetindeyim. Seçtiklerime, sevdiklerime sıkı sıkı sarılıp; yaksa da, yorsa da onları bırakmamak amacım. Altüst olmadan da etrafa ışıklar saçmak, elim yansa da dayanmakmış önemli olan, anladım...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder